Wiadomo nie od dziś, że odpowiednio dobrany sprzęt oraz odzież adekwatna do panujących warunków atmosferycznych i obranych górskich ścieżek ...
Uprawiając bardzo trudną miłość z nieszczęśliwie zakupionymi i posiadanymi butami AKU Caman Fitzroy GTX z narastającym przerażeniem patrzyłam w kalendarz przed naszym lipcowym wyjazdem w Alpy. Przejście jakiegokolwiek szlaku w tych trepach wiązało się z wizją odrąbania sobie stóp i zakończeniu szwendaczek już po pierwszym dniu, a tego koniecznie chciałam uniknąć. W końcu nie po to tłuczemy tyle kilometrów autem, żeby siedzieć na dupie, nie mogąc zrobić normalnego, nie okupionego bólem kroku.
Uprawiając bardzo trudną miłość z nieszczęśliwie zakupionymi i posiadanymi butami AKU Caman Fitzroy GTX z narastającym przerażeniem pa...
Zanim przejdziemy do sedna tego wpisu, zastanów się, ile razy, myśląc o turystyce na terenie naszych zachodnich sąsiadów, potrafiłeś wskazać konkretny region i jego plusy, tudzież atrakcje. Idę o zakład, że - jeśli w ogóle przyszło Ci myśleć o Niemczech w kategoriach turystycznych - raczej Twoje myśli krążyły wokół większych i - nie ma co ukrywać - znanych miast takich jak chociażby Berlin, Frankfurt nad Menem, Kolonia, Drezno, czy Monachium.
Zanim przejdziemy do sedna tego wpisu, zastanów się, ile razy, myśląc o turystyce na terenie naszych zachodnich sąsiadów, potrafiłeś wsk...
Są takie miejsca, które na pierwszy rzut oka wyglądają, jak jedna wielka imprezownia z powietrzem ciężkim od wydychanych przez rozpasaną gawiedź procentów, i w których próżno szukać dodatkowych atrakcji, które byłyby czymś innym niż wlewanie w siebie drinków i wódki na wyścigi.
A jaki jest Benidorm? Czy warto zapuścić się do miasta wieżowców oraz przyplażowych knajp i dyskotek? Polecieliśmy - nie powiem, ze sporymi obawami - i wszystko sprawdziliśmy.
Alternatywne oblicze miasta Benidorm - Czy warto je poznać?
Ci z Was, którzy śledzili nas dzielnie na fejsie, wiedzą, że wątpliwości ogarnęły nas jeszcze przed wylotem. Gdy zgłosiła się do nas organizacja turystyczna z Benidorm z propozycją wyjazdu, abyśmy sprawdzili, jak aktywnie spędzić tam czas, zaczęliśmy przeglądać przykładowe zdjęcia u "wujka gugla", a tam oczętom naszym ukazały się obrazy iście apokaliptyczne - hotel na hotelu hotel hotelem pogania. Ups... W naszych głowach zakiełkowało więc pytanie: Yyy, to gdzie te aktywności?! Turlanie się po plaży, wspinaczka na wieżowce, a może biegi parkourowe po hotelowych dachach?!Są takie miejsca, które na pierwszy rzut oka wyglądają, jak jedna wielka imprezownia z powietrzem ciężkim od wydychanych przez rozpasaną...
Rok temu, w listopadzie, zakończyły swój żywot moje ukochane KEFASy, w których chodziłam wygodnie i komfortowo przez wiele sezonów, niezależnie od pogody i pory roku, przedeptując szlaki Sudetów, Beskidów, Tatr i Alp. Próżne byłyby jednak wszelkie próby reanimacji bucików, bo te już swoje wysłużyły, a służyły dzielnie. Nawet wtedy, gdy nieumyślnie próbowałam zasztyletować je zębami raków.
Nie ukrywam więc, że pierwsze, co zrobiłam, to zaczęłam się rozglądać za kolejnymi KEFASami. Niestety poszukiwania nie były owocne i żałoba po stracie tej pary przyjaciół jakby przybrała na sile.
MISJA: ZNALEŹĆ WYGODNE BUTY TREKKINGOWE
Jako, że kolejne wypady już majaczyły na horyzoncie, trzeba było znaleźć Kefaskom godnych następców. Rozpoczęłam więc poszukiwania. Szukałam i szukałam, gorliwie przeczesując internety i z jeszcze większym zapałem obmacując asortyment sklepów stacjonarnych. I bądź tu człowieku mądry, kiedy osiołkowi w żłoby dano. Trzeba było zastosować określone kryteria, bo w przeciwnym razie chyba do teraz biegałabym na boso.Podstawowe kryteria miałam w zasadzie trzy:
- Nie planowałam wydatku, który niósłby ze sobą widmo pożyczki pokroju chwilówek
- Bucior miał być za kostkę (bo ja łamaga jestem i w takich mi wygodniej i bardziej stabilnie), na Vibramie i z Goretexem
- Buty miały być w miarę uniwersalne (wiem, że coś takiego nie istnieje, dlatego piszę 'w miarę'), czyli takie, bym mogła z nich korzystać praktycznie od wiosny do jesieni, a jak je stuninguję odpowiednią skarpetą, to i w zimie dadzą radę. A, no i po mieście, przy niepogodzie, też mi się zdarza w trekkach biegać. Tak że ten.
ZAKUP: AKU CAMANA FITZROY GTX
Zakupy zrobione, morda się cieszy, kopytka jeszcze bardziej, bo bieganie na bosaka przestało im grozić. Zapowiadało się lodzio-miodzio, cud, orzeszki i latające jednorożce. Wszak i opis producenta pozwalał mieć nadzieję na same pozytywne aspekty użytkowania zakupionych butów.
- Cholewka: skóra zamszowa + AIR 8000® (1,6 mm)
- Gore-Tex® Performance Comfort
- Podeszwa: Vibram® Erica Everest
- Podeszwa wewnętrzna: Die Cut EVA
- Twardość: średnia (6-4 mm nylon)
- Anatomicznie ukształtowana wyjmowana wkładka Custom Fit 152
- Język zszyty z cholewką
- System szybkiego sznurowania
- Miękki, profilowany kołnierz
- Usztywniona pięta
- Usztywniony nos
- Wyprodukowane w Europie
- Ręczne wykończenie, indywidualny kod identyfikacyjny szewca
OPINIA: TRUDNA MIŁOŚĆ Z AKU CAMANA FITZROY GTX
Obuwie AKU Camana Fitzroy GTX wykonane są bardzo solidnie, z dbałością o szczegóły. Membrana sprawdza się bardzo dobrze. Buty nie przemakają. Dały radę nawet wtedy, gdy musiałam kilkukrotnie przekopytkowywać się przez potok. Przy chłodnej aurze, z odpowiednio dobraną skarpetą, zapewniają komfort i ciepło. Latem jednak trzeba zwracać baczną uwagę na to, by skarpetka była odpowiednio cieńsza, bo mimo swojej oddychalności, z za grubą skarpetą może być za gorąco. Ja musiałam sobie skarpetki "odchudzić". Inaczej ugotowałabym sobie stopy.
Nie jest niestety tak różowo, jak zapewnia producent (albo moje kopytka są koślawe i AKUsów niegodne) i w trakcie użytkowania moja miłość względem tych butów w żadnym wypadku nie wzrosła.
Choć buty sprawdzają się zarówno na łagodnych, jak i bardziej skalistych szlakach, chronią stopę przed wilgocią, są wygodne w środku, bo nie ma się uczucia, jakby but uciskał stopę z każdej strony, nie czuje się nierówności podłoża, kamloty są niestraszne, to to by było na tyle.
Przy pierwszym użyciu, w czasie krótkiego spaceru, były tak żarłoczne, że nie tylko obżarły mi pięty, ale i zaserwowały pełen pakiet bąbli. Wiadomo, że pierwsza próba to taka na dotarcie i różnie może być, ale to był kosmos. Do domu miałam ochotę wracać na rękach. Kolejne razy wcale nie były lepsze. Dużo wycieczek musiało minąć nim buty w miarę polubiły się z moimi stopami i przestały je obgryzać. Choć bąble lubią jeszcze o sobie przypomnieć i jest to niezależne od użytkowanej skarpety, czy siły zawiązania sznurówek.
Producent mocno chwali anatomiczny kształt i wygodną wkładkę, co ma zapewnić komfort nawet w czasie długiego marszu. Nie powiem, bardzo zacierałam rączki na ten fakt. Cóż, niestety w moim przypadku się to nie sprawdza. Jest mi ciężko, zaczynają mnie boleć stopy tak, jakbym miała stare, wychodzone wkładki. Bardzo średnia przyjemność.
A na koniec kilka słów o podeszwie. Ta tutaj, średniej twardości, ma się sprawdzać zarówno na łagodnych szlakach, jak i na skale. I wszystko pięknie. Sprawdza się. Pod warunkiem, że jest sucho. Gdy tylko robi się mokro i trzeba iść po mokrych liściach, kamieniach, czy korzeniach zaczyna się wątpliwa zabawa, bo trzeba się mocno skupiać, by nogi nie rozjeżdżały się, jak przy pierwszej wizycie na łyżwach. A i skupienie, i dbałość o stawiane kroki nie gwarantują, że nie zaliczymy spotkania naszego tyłka z podłożem, tudzież efektownego szpagatu w połączeniu z telemarkiem. Jest to dla mnie wyjątkowo upierdliwe, bo zupełnie się takich atrakcji nie spodziewałam. W starych Kefasach również miałam podeszwę vibramową średniej twardości i nigdy, ale to nigdy nie miałam problemów ze stabilnością, czy przyczepnością. Nawet, jak już podeszwa była zjechana.
Piszę o tym wszystkim latego, że ten model butów ma się dobrze i cały czas jest w sprzedaży, często w dobrej cenie i zdaję sobie sprawę, że wiele osób może stać przed decyzja podobną do tej, przed jaka ja stałam rok temu.
Nie powiem, że kategorycznie odradzam zakup. Nie jestem jednak w stanie do niego zachęcić. Mam jednak nadzieję, że to tylko takie moje perypetie i innym użytkownikom AKU Camana Fotzroy jest wygodnie, a samo użytkowanie przebiega bezproblemowo i w pełnym komforcie .
Rok temu, w listopadzie, zakończyły swój żywot moje ukochane KEFASy, w których chodziłam wygodnie i komfortowo przez wiele sezonów, niez...
Koszarawa - A cóż to? A gdzież to?
Ręka w górę, kto z Was - bez sprawdzania na mapie - wie, gdzie owa miejscowość się znajduje? Wyłączając najprawdziwszych beskidomaniaków, przed którymi te rejony nie mają tajemnic, domyślam się, że mało kto tę wiedzę posiada. Ale, spokojne Wasze rozczochrane. My też nie wiedzieliśmy. I dobrze, bo z tej niewiedzy zrodziła się ciekawość, a tę jeszcze bardziej spotęgowało zaproszenie do Jałowcówki.
Jałowcówka
- 26.8.16
Jałowcówka w Koszarawie - Miejsce, gdzie aktywność splata się z błogim spokojem
Koszarawa - A cóż to? A gdzież to? Ręka w górę, kto z Was - bez sprawdzania na mapie - wie, gdzie owa miejscowość się znajduje? Wyłą...
Po powrocie z wyjazdów, czy to dłuższych, czy krótszych, a nawet w ich trakcie raczej nie narzekam. W każdym razie mój narzek (jeśli już zostanie przeze mnie wyartykułowany) zawsze ma mocne podstawy.
Zwykłam nie przejmować się pierdołami i drobnostkami, nie robię testów białej rękawiczki w hotelach, zwykle jem w biegu i nie wybieram pieczołowicie miejsca na szamę. Wybór miejscówki zbiega się zawsze z odczuciem głodu w danej chwili. Jest głód, jest knajpa, nie szukam dalej, idę, zamawiam, jem, wychodzę, zwiedzam dalej.
Tym razem było inaczej. Było źle, choć wcale się na to nie zapowiadało, chociaż gdybym poczytała opinie (te jedzeniowe sprawdzam stanowczo za rzadko) to byśmy się tam nie zapuścili. Ale, od początku...
Do Sopotu zawitaliśmy na koniec naszego weekendowego wypadu, kiedy to odpoczywaliśmy w Jastrzębiej Górze i zwiedzaliśmy trójmiejskie zakątki. Doceniając uroki tej miejscowości, nie mogliśmy się tam nie wybrać choć na chwilę. Jak to z chwilami bywa, lubią się przedłużać, powodując zużycie energii, którą siłą rzeczy trzeba uzupełnić. Tak, zgłodnieliśmy i naszła nas dzika chęć na kalmary. Trzeba było działać.
Gdy przemierzaliśmy plażę przy sopockim molo, w oczy rzuciło nam się miejsce serwujące papu o sugestywnej nazwie Smak Morza RESTAURACJA & BAR. Jako, że miejscówka prezentowała się bardzo fajnie, sprawdziliśmy szybko wystawione na zewnątrz propozycje z menu. Pożądane kalmary zamachały do nas radośnie, więc nie pozostawało nam nic innego, jak wejść, złożyć zamówienie i cieszyć się smakiem.
W tym jednak momencie nasza radość i możliwość wszamania obiadu się skończyły, o czym przekonaliśmy się za chwilę. Chociaż nie. Chwila to bardzo niefortunne określenie, bo jak się okazało czas oczekiwania na cokolwiek w tym przybytku był nieokreślony, a my sami nie dostąpiliśmy zaszczytu, by obsługa zwróciła na nas uwagę.
A nie sposób było nas nie zauważyć. Nawet biorąc poprawkę na mój wzrost z metra cięty. Restauracja nie była przepełniona (trafiliśmy tam jeszcze przed sezonem), zajętych było kilka stolików. Na sali urzędowała trójka kelnerów, plus pani za barem.
Jeszcze przed próbą złożenia zamówienia podeszłam zapytać o toaletę (kolejna możliwość dla obsługi, by ogarnęła, że jacyś klienci się pojawili), wróciłam i... zaczęłam się nudzić, akompaniując palcami do marszu, który zaciekle zaczęły wygrywać moje kiszki. Gdy po piętnastu minutach nikt się nie pojawił, mąż poszedł poprosić o kartę. Chociaż byśmy się zajęli czytaniem. Pani za barem poinformowała, że koleżanka za moment (trwający od piętnastu minut) podejdzie. Nie podeszła ani koleżanka, ani ona, ani nikt inny. Minuty mijały, robiliśmy się coraz bardziej głodni. A ja, głodna, robię się zła (#prawdziwapolka). Mąż poszedł się przypomnieć i zapytać łaskawą panią: "Czy w dniu dzisiejszym można coś zamówić i zjeść?" i usłyszał tę samą śpiewkę o koleżance, co to za chwilę podejdzie. Nie podeszła.
Nie wiem, ile dokładnie czasu tam zmarnowaliśmy, bo gdy minęło ponad pół godziny porzuciłam liczenie straconych minut. Z wyrazem ostrej irytacji - mojej i towarzyszy wycieczki - wyszliśmy zniesmaczeni.
Jestem w stanie zrozumieć, że w szczycie sezonu, gdy w lokalu jest tabun ludzi, można się pogubić, zapomnieć o zamówieniu, etc., ale w spokojny dzień, gdy klient kilkukrotnie się upomina, takie zachowanie obsługi to absurd, pomyłka i zupełny brak profesjonalizmu. Nikt nie zwracał uwagi na to, czy ktoś wchodzi, gdzie siada, czy ma kartę, a może dłubie w zębie, lub rozkręca stół i krzesła wykałaczką. Szkoda, że nie dostąpiliśmy zaszczytu spróbowania potraw. Być może moja ocena byłaby inna. Niestety, nie mam żadnej podstawy, by mówić dobrze o tym miejscu. Niesmak, jaki pozostał, skłania mnie tylko do jednego stwierdzenia - NIE POLECAM! Szkoda nerwów.
A co do kalmarów, przez które to wszystko, to wszamaliśmy je kawałek dalej. W lokalu może mniejszym, z zewnątrz zupełnie nie przyciągającym, ale wewnątrz bardzo klimatycznym. Tam zajęto się nami od razu i na wysokim poziomie, tak jak się to powinno odbywać. Bar Black Pearl, również przy plaży, możemy polecić z czystym sumieniem. Miło, smacznie i szybko, bez zbędnych ceregieli.
Tym razem było inaczej. Było źle, choć wcale się na to nie zapowiadało, chociaż gdybym poczytała opinie (te jedzeniowe sprawdzam stanowczo za rzadko) to byśmy się tam nie zapuścili. Ale, od początku...
Do Sopotu zawitaliśmy na koniec naszego weekendowego wypadu, kiedy to odpoczywaliśmy w Jastrzębiej Górze i zwiedzaliśmy trójmiejskie zakątki. Doceniając uroki tej miejscowości, nie mogliśmy się tam nie wybrać choć na chwilę. Jak to z chwilami bywa, lubią się przedłużać, powodując zużycie energii, którą siłą rzeczy trzeba uzupełnić. Tak, zgłodnieliśmy i naszła nas dzika chęć na kalmary. Trzeba było działać.
Gdy przemierzaliśmy plażę przy sopockim molo, w oczy rzuciło nam się miejsce serwujące papu o sugestywnej nazwie Smak Morza RESTAURACJA & BAR. Jako, że miejscówka prezentowała się bardzo fajnie, sprawdziliśmy szybko wystawione na zewnątrz propozycje z menu. Pożądane kalmary zamachały do nas radośnie, więc nie pozostawało nam nic innego, jak wejść, złożyć zamówienie i cieszyć się smakiem.
W tym jednak momencie nasza radość i możliwość wszamania obiadu się skończyły, o czym przekonaliśmy się za chwilę. Chociaż nie. Chwila to bardzo niefortunne określenie, bo jak się okazało czas oczekiwania na cokolwiek w tym przybytku był nieokreślony, a my sami nie dostąpiliśmy zaszczytu, by obsługa zwróciła na nas uwagę.
A nie sposób było nas nie zauważyć. Nawet biorąc poprawkę na mój wzrost z metra cięty. Restauracja nie była przepełniona (trafiliśmy tam jeszcze przed sezonem), zajętych było kilka stolików. Na sali urzędowała trójka kelnerów, plus pani za barem.
Jeszcze przed próbą złożenia zamówienia podeszłam zapytać o toaletę (kolejna możliwość dla obsługi, by ogarnęła, że jacyś klienci się pojawili), wróciłam i... zaczęłam się nudzić, akompaniując palcami do marszu, który zaciekle zaczęły wygrywać moje kiszki. Gdy po piętnastu minutach nikt się nie pojawił, mąż poszedł poprosić o kartę. Chociaż byśmy się zajęli czytaniem. Pani za barem poinformowała, że koleżanka za moment (trwający od piętnastu minut) podejdzie. Nie podeszła ani koleżanka, ani ona, ani nikt inny. Minuty mijały, robiliśmy się coraz bardziej głodni. A ja, głodna, robię się zła (#prawdziwapolka). Mąż poszedł się przypomnieć i zapytać łaskawą panią: "Czy w dniu dzisiejszym można coś zamówić i zjeść?" i usłyszał tę samą śpiewkę o koleżance, co to za chwilę podejdzie. Nie podeszła.
Nie wiem, ile dokładnie czasu tam zmarnowaliśmy, bo gdy minęło ponad pół godziny porzuciłam liczenie straconych minut. Z wyrazem ostrej irytacji - mojej i towarzyszy wycieczki - wyszliśmy zniesmaczeni.
Jestem w stanie zrozumieć, że w szczycie sezonu, gdy w lokalu jest tabun ludzi, można się pogubić, zapomnieć o zamówieniu, etc., ale w spokojny dzień, gdy klient kilkukrotnie się upomina, takie zachowanie obsługi to absurd, pomyłka i zupełny brak profesjonalizmu. Nikt nie zwracał uwagi na to, czy ktoś wchodzi, gdzie siada, czy ma kartę, a może dłubie w zębie, lub rozkręca stół i krzesła wykałaczką. Szkoda, że nie dostąpiliśmy zaszczytu spróbowania potraw. Być może moja ocena byłaby inna. Niestety, nie mam żadnej podstawy, by mówić dobrze o tym miejscu. Niesmak, jaki pozostał, skłania mnie tylko do jednego stwierdzenia - NIE POLECAM! Szkoda nerwów.
A co do kalmarów, przez które to wszystko, to wszamaliśmy je kawałek dalej. W lokalu może mniejszym, z zewnątrz zupełnie nie przyciągającym, ale wewnątrz bardzo klimatycznym. Tam zajęto się nami od razu i na wysokim poziomie, tak jak się to powinno odbywać. Bar Black Pearl, również przy plaży, możemy polecić z czystym sumieniem. Miło, smacznie i szybko, bez zbędnych ceregieli.
Po powrocie z wyjazdów, czy to dłuższych, czy krótszych, a nawet w ich trakcie raczej nie narzekam. W każdym razie mój narzek (jeśli już...
Z czym kojarzą Wam się typowe, hotelowe restauracje? Mi - może to głupie - ze swoistą sterylnością, dominacją jasnych powierzchni, najlepiej szybko i łatwo zmywalnych, oraz sztywnością, która potrafi zestresować do tego stopnia, że boisz się podnieść nóż i widelec, bo oczami i uszami wyobraźni widzisz i słyszysz już, jak z nieopowiedzianym trzaskiem upadają na stół, tudzież posadzkę, kierując na Ciebie uwagę wszystkich obecnych, w tym kelnera, dla którego jesteś najbardziej interesującym obiektem do obserwacji. W takich warunkach jedzenie, próbowanie nowych dań i smaków byłoby chyba najbardziej stresogennym wydarzeniem w trakcie pobytu w jakimś miejscu, bo próżno tu doszukiwać się rozkoszy płynącej z konsumowania starannie wybranych potraw. Takim przybytkom mówimy zdecydowane - NIE.
Odrzućcie od siebie ten powyższy obrazek, zamknijcie oczy i dajcie się ponieść wyobraźni. Przenieście się na amerykańskie bezdroża, wczujcie się w prawdziwy american style, wrzućcie na luz i poczujcie się, jak rasowy podróżnik sunący swym wehikułem słynną Route 66 i zatrzymujący się w przydrożnych barach, by wygłodniały z lubością zatopić swoje zęby w idealnie wysmażonym steku, tudzież soczystym burgerze.
Skąd tu nagle taka Ameryka - zapytacie. Spieszę z wyjaśnieniami. Otóż, jak wspominałam w poprzednim wpisie dotyczącym ParkHotelu Łysoń, znajdująca się tam restauracja, dzięki swojej wyjątkowości, zasłużyła na osobny post. Kto mnie zna, ten wie, że jestem wprawdzie prosta w obsłudze, ale wrażenie na mnie zrobić ciężko. Tej restauracji się to udało.
Zakochałam się w niej już po przekroczeniu jej progu, kiedy to w piątkowy wieczór, po górskiej wędrówce na Czupel, zgłodnieliśmy i wybraliśmy się sprawdzić serwowane tam papu, a jest w czym wybierać. Kucharz wysoko stawia poprzeczkę - weź tu teraz człowieku gotuj dla męża po powrocie do domu - chyba będę musiała zamawiać żeberka w inwałdzkim Champs.
Restauracja Champs - zakładam, że to skrót od Champions - to miejsce idealne dla amerykanofila i piłkarskiego kibica. Osobiście mogłabym w tym przybytku zamieszkać na czas trwania chociażby Champions League, nie wspominając już o rozgrywkach Bundesligii. :)
Czego więc możecie się tam spodziewać? - Lecimy po kolei:
- Wystrój i klimat iście z amerykańskich barów ze stołami z kraciastymi obrusami i wysokimi siedziskami. Obraz tak dobrze znany z chociażby filmów detektywistycznych. Obejrzyj się przez ramię, czy ktoś Cię przypadkiem nie obserwuje zza gazety. ;)
- Gratka dla sportowych pasjonatów. Zamontowane telewizory pozwolą Ci śledzić sportowe wydarzenia z Polski i świata w czasie śniadania, obiadu, tudzież popołudniowego lub wieczornego posiedzenia przy piwku. Sportowe gadżety na ścianach i w... podłodze dodają smaku temu miejscu.
- W centralnym miejscu restauracji uwagę przykuwa ring. Piliście kiedyś kawę lub drinka na ringu? Nie? Tam będziecie mieli taką okazję.
- Ciekawe i urozmaicone menu, przy czym zaznaczam, że warto zaopatrzyć się w dodatkowy żołądek, bo porcje są przednie. ;) Dla tych wszystkich, którzy się boją nowości - nie bać się - rosołek też serwują. ;)
Najdłuższe żeberka
Champs Burger - mniamuśmy, ale potrzebowałam godziny, by go wszamać :)
Stek Pepe Verde
Indyk z grilla z brokułami i brzoskwinią
- Drink baru chyba nie muszę specjalnie rekomendować. W końcu stanowi idealny składnik lokalu zorientowanego na sport i dobry klimat.
- Przemiła i nienachalna obsługa sprawia, że chcesz tam spędzać czas. Chwile oczekiwania na zamówione dania zostaną skrócone za pomocą czekadełek - z tego miejsca pozdrawiamy panią Ewę.
-----
Podsumowując:
Na plus - oryginalny wystrój, niepowtarzalny klimat, urozmaicone menu, kącik dla dzieci
Na minus - sami musicie je znaleźć, bo mi się nie udało - to chyba dobrze :)
Sugestie - proponuję przygotować fotografie serwowanych potraw, bo przy niektórych duuużych porcjach można się przerazić.
Z czym kojarzą Wam się typowe, hotelowe restauracje? Mi - może to głupie - ze swoistą sterylnością, dominacją jasnych powierzchni, najlepie...
Mając w nogach odległości pokonane na szlaku prowadzącym na Czupel - naszą kolejną cegiełkę do Korony Gór Polski, średnio późnym popołudniem wypatrywaliśmy parkingu na Przełęczy Przegibek, gdzie czekało nasze wierne autko, by zawieźć nas do Inwałdu, w którego bliskiej okolicy zostaliśmy do niedzieli, a pobyt zaowocował zebraniem kilku cennych i mam nadzieję przydatnych dla Was informacji dotyczących regionu i pobliskich atrakcji.
Ale po kolei, żebyście się nie zakręcili od nadmiaru informacji i mogli każdą z osobna na spokojnie przetrawić. :)
Dzięki uprzejmości właściciela inwałdzkiego hotelu ParkHotel Łysoń, spędziliśmy weekend we dwoje w bardzo miłym i klimatycznym miejscu, gdzie otrzymaliśmy wygodny pokój z widokiem na sąsiadujący z hotelem Park Miniatur oraz Warownię.
Jeśli więc do tej pory hotele kojarzyły się Wam wyłącznie z wielkimi sieciówkami, goszczącymi ludzi biznesu, zabieganych i spieszących z konferencji na konferencję, lub obiektami check-in/ check-out, do których wysyłają nas turnusowo biura podróży, czas to zmienić.
Hotel, to hotel. Ma zapewnić zakwaterowanie o określonym standardzie, w określonym czasie. - powiecie. Zgoda, oczywiście. Ale to nie wszystko. Jeśli mówimy o hotelu z dużym potencjałem, zakwaterowanie będzie odgrywało rolę drugorzędną.
Na pierwszym miejscu zawsze, ale to zawsze - w naszym przypadku - będzie lokalizacja. Nieważne, czy będzie chodziło o hotel, pensjonat, schronisko, czy bunkier przeciwpancerny.
Odwiedzony przez nas ParkHotel Łysoń spełnia ten warunek w całej rozciągłości, stanowiąc idealne miejsce wypadowe do pobliskich miejscowości, celem zwiedzania okolicznych atrakcji.
Ale moment, czyżbym widziała lekkie przerażenie w oczach u niektórych i wielkie pytanie: Gdzie jest ten cały Inwałd? Uprzejmie więc Wam donoszę, że to sympatycznie ulokowana miejscówka, wokół której wznoszą się beskidzkie pasma.
Rzeczony hotel znajduje się przy trasie Bielsko-Biała - Kraków, o przysłowiowy rzut beretem od takich miejscowości jak papieskie Wadowice, narciarski Szczyrk, czy historyczny Kraków oraz Oświęcim.
Jeśli już się zlokalizowaliście na swoich mapach, wiecie, gdzie jechać, czas przyjrzeć się bliżej samemu hotelowi. Co takiego czyni go innym, w naszym przekonaniu również lepszym od konkurencyjnych obiektów?
Zacznijmy od standardu. Już od progu poczujecie, że znajdujecie się miejscu nie tylko luksusowym i zadbanym, ale wyjątkowo przyjaznym. Pomocne, otwarte i uśmiechnięte panie pracujące na recepcji nie pozwolą, by hotelowy gość czuł się zagubiony. Od samego początku czujemy się komfortowo i możemy bez przeszkód i nieskrępowanie chłonąć cały pobyt.
Jeśli do miłej i profesjonalnej obsługi dodamy wyjątkowo zadbane i urządzone ze smakiem wnętrza, hotel staje się miejscem, w którym chce się przebywać i które nie będzie traktowane wyłącznie, jako miejsce naszego noclegu.
Hotelowe przejście do Restauracji Champs
Przestronne pokoje sprawią, że odwiedzający hotel gość poczuje się wyjątkowo i odpocznie tam z przyjemnością, planując kolejny dzień swojego pobytu. Tak było w naszym przypadku. Nie ma nic lepszego, jak spokojny relaks po całym dniu górskich spacerów i zwiedzaniu okolicznych atrakcji.
Pracowaliście ostatnio za dużo? Nadmiar zajęć wychodzi Wam bokiem. Czas na reset! Zabierzcie swoje drugie połówki i spędźcie romantyczny weekend we dwoje w pobliżu górskich szlaków z mnóstwem okolicznych atrakcji. Zafundujcie sobie weekend pełen relaksu w SPA, spędzając chwile na saunie, w jacuzzi, czy oddając się profesjonalnym masażom.
Jeśli jesteś kobietą i uważasz, że Twój mężczyzna raczej nie przyklaśnie pomysłowi na masaż czekoladą, żaden problem, idź sama, a swego wybranka, żeby się nie nudził w tym czasie, wyślij do hotelowej restauracji na... mecz. :)
Jeśli natomiast chcesz gdzieś pojechać ze swoją pociechą i zastanawiasz się, czy taki hotel byłby dla Was odpowiedni, mogę powiedzieć krótko - TAK.
Dzieci nie są traktowane jak małe szkodniki i intruzy. Są również gośćmi, dla których hotel przygotował specjalne miejsca. Znajdziecie w hotelu pokój zabaw, również w restauracji jest kącik dla maluchów - unikniesz więc krępujących sytuacji, kiedy znudzony dzieciaczek biega w koło po mało przyjaznym dla niego miejscu.
Oprócz przystosowanego wnętrza już bliskie sąsiedztwo hotelu zapewni Waszej rodzince masę atrakcji, na które spokojnie możecie zarezerwować cały dzień, a nawet dwa - po co się spieszyć. Tuż za płotem swoje bramy otworzy przed wami Park Miniatur "Świat Marzeń", kawałek dalej znajduje się Warownia Średniowieczna, a po drugiej stronie uliczki Dinolandia, w której przeniesiecie się do świata tyranozaura rexa.
Hotelowe atrakcje nie kończą się na pobliskich parkach rozrywki. Jeśli macie ochotę, możecie wybrać się na hotelowe lodowisko, znajdujące się w bezpośrednim sąsiedztwie z hotelową restauracją. Z naszej perspektywy mogę powiedzieć, że lodowisko idealnie się przyda do spalenia restauracyjnych kalorii. :) Ale o jedzonku, restauracji i jej klimacie zrobię osobny wpis, ponieważ dla nas był to dodatkowy "smaczek" całego pobytu. Teraz napiszę jedynie, że jest wyjątkowa. :)
A może zdecydujecie się na wynajem jednego z pięknie prezentujących się na hotelowym parkingu TRABIch. Niezła gratka dla fanów motoryzacji, którzy z sentymentem podchodzą do starych odrestaurowanych i kultowych modeli aut.
Czujcie się zachęceni, bo to obiekt wart polecenia. Warto brać go pod uwagę planując swoje wyjazdy, a nie zapominajcie, że za pasem Wielkanoc, Majówka, Dzień Matki, Dzień Dziecka, etc.. Zróbcie sobie dobrze, fundując sobie relaks i dobrą zabawę.
-----
Podsumowując:
Na plus - lokalizacja z mnóstwem atrakcji, przestronne wnętrza, profesjonalna obsługa i indywidualne podejście do klienta
Na minus - słychać hałas dochodzący z korytarza. Natężenie dźwięków nie było zbyt wielkie, ale gdyby miała tamtędy przechodzić pielgrzymka lub grupa zwiedzających Chińczyków - choć to prawie to samo - pewnie odczuwalibyśmy dyskomfort ;)
Wiadomo, że plusy zawsze łatwiej dostrzec i szczerze powiedziawszy to bardzo się starałam, żeby wyłowić wszelkie minusy i niedogodności, jakie mogłyby Was spotkać w tym hotelu. Plusy jednak jak widać przeważają, co mnie bardzo cieszy.
Mając w nogach odległości pokonane na szlaku prowadzącym na Czupel - naszą kolejną cegiełkę do Korony Gór Polski , średnio późnym popołudn...
Po opublikowaniu recenzji przewodników dotyczących Tatr oraz Sudetów z jeszcze większą przyjemnością biorę pod lupę kolejną pozycję, jaką otrzymałam od wydawnictwa ExpressMap Polska: Przewodnik 2w1 BIESZCZADY, BESKID NISKI, GÓRY SANOCKO-TURCZAŃSKIE z serii explore! guide.
Wydanie I - 2011
Tekst: Piotr Krzywda
Tekst: Piotr Krzywda
Tekst - informacje ogólne: Marta Cobel-Tokarska
Redakcja: Marcin Szymczak, Krzysztof Radwański, Agnieszka Adamiak
Redakcja i opracowanie map: Marcin Szymczak, Krzysztof Radwański, Izabela Michna, Adrian Bajer, Michał Zielkiewicz, Kinga Boruc
Redakcja: Marcin Szymczak, Krzysztof Radwański, Agnieszka Adamiak
Redakcja i opracowanie map: Marcin Szymczak, Krzysztof Radwański, Izabela Michna, Adrian Bajer, Michał Zielkiewicz, Kinga Boruc
Ponieważ moje tuptające kończyny jeszcze mnie nie zawiodły na bieszczadzkie szlaki, przewodnik ów i zawarte w nim informacje wręcz chłonęłam, tworzą sobie w głowie trasy do przejścia, bo miejsc do pochodzenia jest mnóstwo.
Za każdym razem, gdy pojawia się temat bieszczadzkich szlaków, zła jestem trochę, że jeszcze nie udało nam się tam zawitać. Nie jest to jednak oznaka ignorancji wobec tego regionu. Ot, po prostu, "nieposłusznie" się jakoś tak daleko ulokował i jak dotąd przegrywał z bliższymi destynacjami.
Czym wyróżnia się ten przewodnik na tle pozycji konkurencyjnych?
Występuje w duecie 2w1, a właściwie można powiedzieć, że jako trio 3w1, z mapami Beskidu Niskiego w skali 1:70 000 oraz Bieszczadów i Gór Sanocko-Turczańskich w skali 1:65 000. Taki pakiet to już na starcie gwarancja udanego wypadu, bo z taką pomocą nie sposób nie wymyślić fajnej trasy.
A oto, co znajdziecie w rzeczonym przewodniku:
- przykłady 36 wycieczek: 26 wycieczek pieszych, 6 rowerowych oraz 4 samochodowe objazdówki po najciekawszych miejscach w Bieszczadach, Beskidzie Niskim oraz Górach Sanocko-Turczańskich
- dokładne mapki z zaznaczonymi szlakami, punktami widokowymi, etc.
- profile wysokościowe prezentowanych tras
- informator o najciekawszych miejscowościach
- rysunki z panoramami
- skorowidz nazw geograficznych
Z uwagi na fakt, że przewodnik traktuje o trzech pasmach górskich, został też z tego powodu podzielony na trzy części, gdzie każda odpowiada poszczególnym pasmom, jakie są w przewodniku prezentowane.
Mamy więc części pt. Beskid Niski, Góry Sanocko-Turczańskie, Bieszczady, a każda z nich podzielona jest na podrozdziały dotyczące informacji ogólnych (położenie, budowa geologiczna, klimat, fauna, flora, zarys historyczny, ochrona przyrody, etc.), wycieczek pieszych, rowerowych oraz samochodowych.
Podział treści przewodnika jest wykonany po mistrzowsku, a dodatkowe udogodnienie w poszukiwaniu informacji stanowią określone kolory danych podrozdziałów.
Beskid Niski - Co ma dla nas w zanadrzu?
"Beskid Niski to najdziksze polskie góry. Jeden park narodowy, jeden krajobrazowy i trzynaście rezerwatów (...). Teren Beskidu Niskiego to także słynna Łemkowszczyzna. Z Łemkami i ich bogatą kulturą związane są najważniejsze zabytki i atrakcje regionu: drewniane cerkwie, skanseny i ludowe imprezy."
Czujecie się zachęceni? Ja, bardzo! Chociażby dlatego, że stare, drewniane cerkwie urzekają mnie od zawsze. Kto by pomyślał, że budowle sakralne mogą mieć takie oddziaływanie na człowieka. Ot, budowla. Ale za to z jakim kawałem historii.
Dajcie się zainspirować nazwami niektórych, przykładowych szlaków:
- Na styku kultur: z Nowego Sącza do Dukli
- Cerkiewnym szlakiem z Grybowa do Krynicy
- Do stóp Matki Bożej Beskidu Niskiego
- W poszukiwaniu Morskiego Oka
- Śladami konfederatów
- Nad wstęgą Wisłoki
- etc.
"Góry Sanocko-Turczańskie przez wielu uważane są za przedgórze Bieszczadów. Nie są może tak popularne, jak ih większy sąsiad, ale gdy pomyślimy o tutejszych jeziorach Myczkowskim i Solińskim, o niezwykłym szlaku Architektury Drewnianej czy o nadsańskich umocnieniach z czasów II wojny światowej, wówczas Góry Sanocko-Turczańskie będą nam się jawić jako obszar z pewnością wart uwagi."
Nie ma się co zastanawiać. Trzeba brać przewodnik w łapki i ruszać na malownicze szlaki, których przykłąy są niezwykle inspirujące:
- Między Sanem, Wiarem i Strwiążem
- Do najpiękniejszej drewnianej cerkwi w Polsce
- Przez lasy Słonnego i Słonnej
- Grzbietem Żukowa
- etc.
"Atmosfera Bieszczadów jest wyjątkowa - wiedzą o tym autorzy licznych utworów o górach. Urzekające połoniny, zwłaszcza Wetlińska i Caryńska, amlownicze przełomy Sanu, Wetliny i Ołtawy, urokliwe doliny dawnych wsi, a do tego cenne zabytki architektury tutejszych górali, Bojków - to wszystko stanowi o atrakcyjności regionu."
A takich bieszczadzkich szlaków możecie się spodziewać w Bieszczadach:
- W stronę połonin
- Nad Jeziora: Solińskie i Myczkowskie
- Na połoniny nad Cisną
- Do Chatki Puchatka na Połoninie Wetlińskiej
- Po dachu Bieszczadów
- etc.
Przewodnik ten oceniam bardzo dobrze. Jest bogaty w informacje oraz zdjęcia przecudnej urody, które wyjątkowo zachęcają do tego, by na własnej skórze przekonać się o tym, że piękno tamtych regionów nie jest głoszone na wyrost.
Jeśli więc szukacie przewodnika po bieszczadzkich rejonach - POLECAM z czystym sumieniem. Wtedy już tylko: Witajcie Biesy i Czady!
Mapy i Przewodniki
- 1.12.13
Recenzja | Przewodnik 2w1: BIESZCZADY, BESKID NISKI, GÓRY SANOCKO-TURCZAŃSKIE - explore! guide
Po opublikowaniu recenzji przewodników dotyczących Tatr oraz Sudetów z jeszcze większą przyjemnością biorę pod lupę kolejną pozycję, jaką...
