Jeśli część z was czeka już na jakiś górzysty wpis, to musi niestety jeszcze poczekać przez czas bliżej nieokreślony. Siła wyższa sprawiła, że odczuwamy znaczny niedobór gór i pagórków wszelakich, ale nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło. W końcu wyleziemy znowu na jakiś mniej lub bardziej malowniczy szlak, a tymczasem naszło mnie na małe wspomnienia północnych regionów naszej polskiej krainy, w które to wybraliśmy się w pewien majowy weekend. Żeby było śmieszniej, nie było to w tym roku. 

W każdym razie na owe wspomnienia naszło mnie po wizycie u Królika, która to relacjonowała swój wypad weekendowy. 

Pozostało więc tylko odkurzyć naszą pamięć, sprawdzić, czy foty nie zaginęły w czeluściach kompa i nadają się do publikacji i ostatecznie nasmarować coś dla Was.  Będzie więc trójmiejsko, spacerowo i płasko, choć widoki z góry też się zdarzały. Oczywiście będę Wam dawkować tę trójmiejską wizytę, bo w jednego posta wszystkiego pakować mi się nie chce. :)

Dorwaliśmy jakiegoś groupona, czy innego deala  w sympatycznej cenie, zarezerwowaliśmy miejscówkę w Gdańsku Oliwie w Pensjonacie Stara Karczma - jak się okazało bardzo przyjemne miejsce - zapakowaliśmy się nasze Turbo-Ero-Tico i wyjechaliśmy z Wrocka, by w deszczu, koło południa, dotrzeć do Gdańska. Było obrzydliwie mokro i pizgało wiatrem - Zimna Zośka jak się patrzy, ale byliśmy twardzi.

Ponieważ mieliśmy w planie zwiedzić, ile się da, pierwsze, co zrobiliśmy, to polecieliśmy do informacji turystycznej, celem nabycia Karty Turysty - fajna sprawa, m.in. dużo zniżek na wejścia do różnych obiektów.

Na pierwszy ogień naszego zwiedzającego maratonu miała być Twierdza Wisłoujście. Ale nic z tego nie wyszło, bo stwierdzili, że w maju będą mieli nieczynne dla turystów indywidualnych i wpuszczali tylko grupy zorganizowane. Jak na złość nie było w pobliżu żadnej, do której moglibyśmy się dokoptować - fuck! fuck! fuck! Ale nic to, zebraliśmy tyłki w troki i pognaliśmy w innym historycznym kierunku - Westerplatte.

Na wstępie dopadł do nas pewien sympatyczny dziadunio. Wyglądał na kombatanta. Myślimy sobie - samozwańczy przewodnik, ale tacy potrafią opowiadać. Przewodnikiem nie był, ale ochoczo zza pazuchy wyciągał coraz to nowe broszurki i monety, które chciał nam opchnąć. Dla niepoznaki opowiadał coś po zaciągnięciu nas nad żołnierskie mogiły. Choćbym nie wiem, jak się skupiała nie byłam w stanie go zrozumieć.

Po epizodzie z dziaduniem bez żadnych przeszkód mogliśmy przespacerować się po tym historycznym miejscu, uzupełniając braki w wiedzy (głównie ja, bo historia się nigdy mojego łba trzymać nie chciała) w oparciu o wystawę plenerową bogatą w archiwalne zdjęcia i opisy prowadzonych ówcześnie działań.

Ruiny Nowych Koszar