Plan na ten rok był taki, żeby już zakończyć kompletowanie szczytów do Korony Gór Polski. Ostatecznie wyszło tak, że zostały nam jeszcze trzy pagóry do odwiedzenia, więc kompletowanie będziemy dokańczać w nowym roku.

Obecny sezon koronny zakończyliśmy na Kłodzkiej Górze /757 m n.p.m./, w towarzystwie - aby tegorocznej (i naszej koronnej w ogóle) tradycji stało się zadość - chmurnej mgły.


Kłodzka Góra, szczyt leżący w Górach Bardzkich, uchodziła za najwyższy pagór w tym paśmie. Przeprowadzone pomiary (zarówno przez Główny Urząd Geodezji i Kartografii, jak i osoby prywatne) wykazały jednak, że palma pierwszeństwa, jeśli o wysokość chodzi, należy się Szerokiej Górze /766 m n.p.m./, która tym samym stanowi najwyższy szczyt Gór Bardzkich. Niestety, w dalszym ciągu na wielu mapach przy Kłodzkiej Górze znajdziemy wysokość 765 m n.p.m.
A skąd w ogóle te rozbieżności? Najprawdopodobniej stąd, że przy opracowywaniu wcześniejszych map tego regionu zamieniono pomiary tych szczytów i z biegiem lat błąd ten był powielany.

Kłodzka Góra doczekała się w ostatnim czasie tabliczki szczytowej z zaktualizowaną wysokością. Jak jednak widać po bazgrołach na skrzynce, nie wszyscy chcą przyjąć ten fakt aktualizacji do wiadomości. Ale czy, do cholery, trzeba od razu zamazywać i niszczyć?!

Tyle tytułem wysokościowych faktów. Teraz czas na jesienno-zimową przechadzkę. W końcu po to tam pojechaliśmy. Będzie błotniście, mokro i trochę mrocznie. Zostawiamy błękitną strzałę na Przełęczy Kłodzkiej i ruszamy szlakiem niebieskim w przyjemny las.



Na szlaku czekają nas dwa krótkie podejścia. Poza nimi ścieżka wije się iście spacerowo. Jedyna, upierdliwa niewygoda tego dnia to pozostałości po wcześniejszych opadach śniegu, które w niektórych miejscach tworzyły nieprzyjemne, oblodzone placki, na których można się było rozjechać. Uwaga była więc wskazana. Komplet uzębienia mimo wszystko wrócił z nami do domu. Nie było więc tak źle. Dodatkowo cicho i pusto. Temu nie ma się jednak co dziwić, bo Góry Bardzkie nie należą do miejsc szczególnie popularnych i obleganych.





Na spokojnie i niespiesznie mijamy Podzamecką Kopę i dalej Grodzisko. Oznaczenie szlaku niebieskiego jest wyraźne i bez zarzutu, jednak te wszystkie żółte tabliczki poprzybijane na drzewach, choć są źródłem informacji, nie wyglądają dobrze. Widać, że przymocował je jakiś znakarz samozwaniec. Wiem, chciał dobrze, ale znakowanie i umieszczanie tabliczek na szlakach to, moim zdaniem, zadanie PTTK. W przeciwnym razie, jak by tak każdy zaczął coś przywieszać - tu tabliczka, tam strzałka - to mielibyśmy szlaki obwieszone "znakami" w ilościach mogących konkurować z przydrożnymi reklamami. A nie o to przecież chodzi.







Im bliżej szczytu byliśmy, tym mroczniej robiło się dookoła. Chmurne mleko spowiło wszystko, gdzie nie spojrzeć szare pnie drzew, mniej lub bardziej zanikające w tej chmurnej zupie.





Na szczycie nie zabawiliśmy długo. Strzeliliśmy fotki dokumentujące i ruszyliśmy z powrotem. Jednak chmurno-mglista wilgoć nie zachęcała do przestojów, bo od razu robiło się chłodno i mało przyjemnie. Raźne kopytkowanie w dół było, jak znalazł.


Cały spacerek zajął nam jakieś dwie i pół godziny. Mieliśmy więc jeszcze sporo czasu, by poszwendać się po okolicy. A, że Kłodzko było tuż za rogiem, to zapuściliśmy się na Twierdzę i w Korytarze Minerskie. Na tę wycieczkę zabierzemy Was już w kolejnym wpisie.