Luty we Wrocławiu był cieplejszy niż to wiosenna ustawa przewiduje, więc nie pozostawało nam nic innego, jak poszukać śnieżnej i zimowej aury nieco dalej. Tym bardziej, że głód pagórów był w nas okrutny, a jak powszechnie wiadomo, człek na głodzie bywa zły. Trzeba więc było temu zaradzić. Szybki rzut oka na mapę, sprawdzenie czasu dojazdu (bo to jednak byłoby bez sensu spędzić w aucie większość dnia) i już wiedzieliśmy, że przekonamy się, co mają do zaoferowania Jesioniki [czes. Jeseníky] i górujący tam szczyt Pradziad [czes. Praděd] /1492 m n.p.m./, wchodzący w skład Korony Sudetów.

Prognozy zapowiadały zacną aurę, która miała nam nie skąpić słońca, błękitu nieba i rześkiego, mroźnego powietrza, więc nawet budzik, drący się o barbarzyńskiej porze w sobotni nadranek, nie zrobił na nas większego wrażenia. Gdy większość smacznie spała lub kończyła piątkowy melanż, nasza błękitna strzała przecinała mrok i pędziła w stronę aktywnego dnia. A im dalej byliśmy, tym temperatura bardziej spadała, ubierając mijane okolice w oszronione wdzianka. Atrakcyjności podróży dodał fakt, że zdążyłam "zepsuć" trasę w nawigacji i musieliśmy nadłożyć nieco drogi, tracąc jakieś czterdzieści minut na dojeździe. Cóż, bywa, choć psucie i mylenie dróg staje się ostatnio moją domeną #shame_on_me 🙈 

Ostatecznie, bez większych już przeszkód, dotarliśmy do miejscowości uzdrowiskowej Karlova Studánka, gdzie zostawiliśmy nasz błękitny dyliżans (parking płatny - 70 CZK, toalety na parkingu dodatkowo - 10 CZK) i ruszyliśmy na spacer po bajkowej, zaśnieżonej i mroźnej okolicy, a ja musiałam się mocno postarać, by zachować w sobie resztki powagi i się w tym cudownym śniegu nie wytarzać, robiąc jakiegoś fikuśnego orzełka, czy innego aniołka.

Ruszyliśmy za niebieskimi znakami niespiesznie w las, gdzie zaraz za rogiem czekała nas mała rozgrzewka, tzn. Piter miał rozgrzewkę, bo pomagał czeskiej braci wyjechać z zaspy, w którą się koncertowo wpakowali swoją skodziną. Ja sobie grzecznie tuptałam, oczekując. Czesi uratowani, można było dreptać dalej.

Temperatura oscylująca w okolicy minus dziesięciu stopni, skrzypiący śnieg pod butami i słońce przebijające się przez korony drzew - taka idealna aura towarzyszyła nam przez całe przedpołudnie. Pozwoliła nawet na rzucenie okiem na górującego nad okolicą Pradziada, który bez chmurnej kołderki prezentował się nam w całej okazałości i zdawał się wołać: No, chodźcie, chodźcie, będzie cudnie, a widoki z góry spowodują u was permanentny opad szczęki.

Niestety i tym razem pogoda postanowiła z nas zakpić i pokazać nam środkowy palec. Im bliżej szczytu byliśmy, tym więcej chmur się podnosiło i ostatecznie wpełzło ich na górę tyle, że szczytowaliśmy w kompletnym chmuro-mleko, a dookoła rozciągała się biała, śnieżna i przymrożona pustynia. Nie o takie widoki nam chodziło! Co znowu poszło nie tak?!

Próżno było szukać szans na przejaśnienia i już do końca dnia towarzyszyły nam szarość i zacinające w twarz drobinki wilgoci (bo śniegiem tego czegoś nazwać nie można). Na pocieszenie pozostało nam wciągnięcie po porcji borówkowych knedlików, które zrobiły wyjątkowo dobrze naszym kubkom smakowym. Jeśli będziecie w okolicy i dopadnie Was mały lub większy głód, śmiało uderzajcie do VZ Ovčárna pod Pradědem, gdzie zjecie nie tylko smacznie ale i w przystępnej cenie. Swoją drogą to chciałabym, żeby równie przyjazne ceny były w naszych schroniskach, czy knajpach przy szlakach.

To był nasz pierwszy raz w Jesionikach, ale jesteśmy pewni, że wrócimy w tamte okolice. Szlaków w tej części Sudetów jest mnóstwo, jest gdzie połazić, wiosną lub latem można wziąć rower, a innych turystów wcale nie jest dużo. Byliście? Jak Wasze wrażenia? Które szlaki w tym regionie jeszcze polecacie?